Eit reisebrev frå Tokyo

Her kjem eit lite lesarbrev frå Tokyo Maraton!

Som for ein god gryterett, så kjem også smaken av ei fin reise betre fram etter å ha fått kvilt

seg litt. Så også med turen min over til sola sitt rike, Japan. Eg tenkte difor å dele nokre

sjølvsentrerte tankar om opplevingane i Tokyo, både med og utan joggesko.

Som nokre muligens veit, så fekk eg moglegheita til å vere med i Tokyo Maraton takka vere

flaks. Tokyo Marathon har omlag 37 700 startnummer på deling, men over 300 000 søkte om

å delta i 2025. Eg var då ein av dei om lag 12 prosentane som fekk ein epost om eg var «the

chosen one».

For alle som har sett «Lost in Translation», så veit ein at å reise åleine til Tokyo ikkje er å

tilrå. Heller ikkje for meg. Min våpendragar og sekundant frå 90-tallets skiopplevingar, far Alf-

Jørgen Tyssing valgte difor å ta ansvaret med å passe på sin 43-åringe son i Tokyo gater, og

blei difor med på FinnAir flyet austover tysdag ettermiddag i slutten av februar.

Flyturen var marerittaktig lang, men vi landa onsdag ettermiddag, rastlause, døgnville og

passe sure på Narita Airport, vel ein time med tog utanfor Tokyo. Første sjokk kom då vi

skulle fikse billettar til sentrum -i den grad ein kan seie at ein by med ca 37 millionar

innbyggjarar har sentrum. Kor skal vi gå, kven skal vi spørre og kva skal vi reise med?

Utruleg nok klarte vi å spørre riktig dame om hjelp, og vi fann til slutt Narita Express og sat

oss på feil sete men på rett tog.

Vi hadde booka hotellrom i Ginza-området, rett ved togstasjonen. Hotellet låg også rett ved

målområdet til maratonet, sidan stavre-avstand etter maratonet til senga var førsteprioritert i

valg av lokasjon. Å kalle bopelen vår eit hotellrom er kanskje å ta hardt i, men der var iallefall

ei seng ( eg hadde anmoda om to senger) innekapsla av veggar og med eit bad. Skulle vi

skifte meining eller sokkar, så måtte vi ut i hotellgangen for å finne plass.

Ginza er fancy shopping, svære reklameskjermar og neonlys. Lite sjarm, men ei artig

oppleving dei første timane vi tilbragte i Tokyos gater. Men reiser du til Tokyo, er ikkje dette

området du bør bruke for mange timar i. Med mindre du investerte ein del i krypto for nokre

år sidan.

Torsdag morgon vakna vi svært lite utkvilte. Jetlaget var ikkje snill med verken far eller son.

Åtte timar tidsforskjell gjorde at vi stod opp omlag når vi skulle legge oss i Norge. Men med

friskt mot gjekk vi for å ete frukost. Og motet trengte vi. I frukostsalen skulle vi koke vår eigen

mat ved bordet. Grønsaker, finkutta svinekjøtt andre artige ingrediensar. Annerleis, sunt og

litt brennsnut-inspirert?

Torsdagen var satt av til å fikse ting. Hente startnummer, finne start, finne ut korleis ein reiser

med t-bane, finne mål og finne tilbake til hotellet. Alt dette gjekk eigentleg overraskande bra.

Vi brukte ein del tid på å skjønne t-banesystemet, men klarte å komme oss rundt i byen

nokså greitt. Vi rakk også ein tur opp i rådhuset ved start og såg på utsikta. Svært by, nesten

litt klaustrofobisk å kun sjå hus, bygningar og smog. Vidare tok vi ein liten tur i Shinjuku-

området, eit området som nok kan by på litt utadgerande moro etter mørkets frambrot.

Fredag var den store sightseeing-dagen. Her drog vi til med besøk ved Tokyo Dome, kor

baseball-laget Tokyo Giants spelar sine heimekampar. Stadion var stengt, men vi fekk testa

ut romfartsmuseumet i nabobygget samt prøvd litt baseball. Tenk Kristen Blindheim sin

bordtennis-robot i baseball-format. Og ganske riktig, eg var like elendig i baseball som i

bordtennis. Men gøy – utvilsomt. Vi testa so ut Shibuya-krysset, kor det angiveleg skal gå

frykteleg mykje folk over vegen til ei kvar tid trafiklyset viser grønt. Og det kan vi stadfeste,

mange turistar tek turen over dette krysset til ei kvar tid. Rusleturen gjekk no litt på lykke og

fromme, men vi snirkla oss gjennom eit halvtrendy shoppingområdet, og endte turen utanfor

ein friidrettsstadion kor Sunnmørsrekorden på 400m hekk er satt.

Laurdag var vi so vidt byrja å bli tilpassa japansk tidssone, men uheldigvis var eg so nervøs

for søndagens maraton at eg ikkje nådde dei heilt store komfort-sonene. Vi kom oss ein tur

opp i Tokyo Skytree, kor vi var ca 495 meter over bakkenivå. Enorm utsikt, men denne gong

ikkje so klaustrofobisk. Dagen avslutta vi på kunstutstilling og rusla litt nede ved sjøen. Typist

guttetur der altså....

Søndag var det altså på tide å komme seg heim til Oslo. Men først ein joggetur rundt i

Tokyos gater saman med ca 37 000 andre. Turen til start ved Shinjuku gjekk smertefritt. Litt

få toalett inne i startområdet, men eg hadde god tid. Fekk til og med småvarma litt opp. Veret

var nydeleg, litt overskya og rundt 10 grader. Perfekt!

Eg hadde ei slags seeding som tilsvarte under 2.50 i sluttid, så eg gadd ikkje stresse med å

finne meg ein god startplass. Forma tilsvarte uansett ikkje noko rekordløp. Startskotet smalt,

og eg fauk av garde saman med 99,99% menn, dei fleste med ei bestemor frå Japan og ikkje

eit søskenborn frå Gjøvik.

Ambisjonane for løpet var å springe to nokså like splittar, ha ei grei oppleving (alt er relativt)

og forhåpentlegvis vere i stand til å nå flyet etter målgang. Første halvdel gjekk på ca

1.19.50, som føltes litt for kjapt eigentleg. Men løypa var paddeflat, det var uendeleg antall

drikkestasjonar og sola var framleis bak skylaget. Så kvifor ikkje prøve å halde dette tempoet

til mål? Det gjekk ikkje, men eg snubla over målstreken på rundt 2.41.34. Liten smell mot

slutten, men ikkje so ille som Oslo Maraton kor eg måtte opp ti minutter på siste halvdel.

Så nokre få ord om løpet: Enormt bra organisert, alt gjekk knikefritt, rask løype, hugsar ikkje

so mykje av sjølve løpet, det går mest i å sjå framover og ikkje tryne. I mål stod ein haug

med lokale og bukka høfleg til meg. Litt vanskeleg å forhalde seg til når ein har vakse opp

med flat struktur i heimen, men enorm innsats av dei friviljuge! Vil absolutt tilrå alle som får

moglegheita å reise til Tokyo Marathon. Byen i seg sjølv er jo verdt ein tur!

Etter løpet stavra eg meg tilbake til hotellet, kor eg feira med brus, potetgull og ein kjeks.

Matlysta var ikkje all verda etter å ha gulpa i meg 5 gels under løpet og eks antall liter med

energidrikk. Beina mine var brukbart samarbeidsviljuge, så vi tok ein tur ned til sjøen og

slappa av i sola. Temperaturen var nesten 17 grader blitt, og livet er neimen ikkje so verst!

På kvelden tok vi toget til flyplassen, fann flyet vårt og søv nesten heile vegen tilbake til

Helsinki for mellomlanding.

Vel tilbake på Gardermoen var alle einge om at dette hadde vore ein gilde tur, som vi gjerne

må gjenta. Heilt til eg spurte om pappa ville vere med til New York Marathon i november

2025 kor eg skal delta. Han var ikkje like positiv til eskapadane til gjengen i Washington for

tida, og valgte difor å takke nei. Jaja, det er frå sine eigne ein skal ha det!