Lars Erstad sin bortgang: Avskil med ein stoppar-bauta

VRF sin majestetiske midtstoppar på siste del av 1950-talet og 1960-talet, Lars Bernhard Erstad, har gått bort, 87 år gamal.

Gravferda finn stad fredag 14.februar – på «alle hjerters dag», klokka 13.00 i Sykkylven kyrkje. Der bør mange frå det tidlegare sterke VRF-miljøet samle seg, då det både er ein bauta og majestet på stoppar-plass, vi skal ta avskil med.

     Det var Slettegjerde som vart Lars sin heimearena. Og før dei fleste fekk fjernsyn – i perioden 1963-1965 – var det spelarane på det lokale fotballaget som var heltane. Lars var på sitt beste då TV-ruta endra liva våre i så måte. Med ein kortvaksen målmann bak seg (Johan Svindseth), som hadde styrkane sine i plasseringsevne og forsvarsdirigering, rydda Lars Bernhard unna det meste før det vart prekært. Med hovud og bein. Han las spelet godt, og var akkurat rask nok, til å ta luven av så godt som alle angriparar på hans nivå.

Naturleg nok var Lars på laget fyrste gongen VRF spela seg opp til nivå 3 i lokal fotball. Ei tid i same divisjon som AaFK og Molde, med Hødd IL som leiande fotballklubb i fylket. Det kokte på Slettegjerde sundagane når dei argaste rivalane kom på vitjing. Tausperringar var sette opp for å halde tilskodarane unna bana. Og assistentdommarane hadde meir arbeid med å halde publikum bak sperringa, enn å vinke for «offside».

Du fekk mykje, for låg pris, på VRF-kamp denne tida. Anten du var born eller vaksen. Astrup Olsen (Rollon-gut av opphav) var karismatisk klubbleiar med ålesunds-dialekt, og på førenamn med heile fotball-Sunnmøre. Kvinnfolka hylte og rein ved kritiske situasjonar. Lars Kornberg ein driblefant av dimensjonar. Bård Erstad og Einar Fet jaga på midtbana med slik styrke at alle klubbar sikla etter dei. Men den tida var faktisk graset akkurat like irr-grønt på Slettegjerde som i Ålesund og Molde. Og i mål kunne ein oppleve Johan Svindseth, som i fylgje han sjølv, «heldt føredrag» og var verbal morosam i kvar einaste kamp, eller ein ung «framad-stormande» målmann i Bjarne Alnes, med heilt andre eigenskapar som sitt fremste våpen. Men stoppar-bautaen, majesteten, mannen som kunne prinsippa om markering, press og sikring betre enn nokon anna, det var Lars Bernhard Erstad. Ein stillfarande mann. Ein mann som ruva. Ein som likevel sette spor. I form av ein arv, om korleis godt forsvarsspel skulle utøvast.

Etter Lars slutta som aktiv, såg han så godt som alle VRF-kampar på seniornivå som tilskodar. Han likte kommentere det han såg, både av einskild-spelarar og lag. Somme vil seie han kunne vere ein røff kritikar. Men rettferdig. Eigentleg var Lars Bernhard Erstad langt føre tida si. I dag vert rolla han ikledde seg under storgrana på Dalemyra etter han hadde lagt opp, kalla «ekspert-kommentator», og det florerer av slike. Faktisk finn du dei på alle TV-sende fotball-kampar.

VRF eksisterte frå 1952 til og med sesongen 2002 på seniornivå. Eit høgt tal spelarar har aksla den gule trøya på midtstoppar-plass desse 50 åra. Tidene endrar seg heile tida, det er sikkert. Men truleg er Lars Bernhard Erstad sitt eminente midtstopparspel inne på ei topp-5 plassering gjennom alle tider. Uansett; komande fredag er siste sjanse til å bøye våre hovud i respekt, og takke Lars for alt han gav. Til kvar einskild av oss, og til klubben!

Kvil i fred!

Aldri medspelar,

Men beundrar.

Atle Jomar